Kemal'in Kaleminden

4 Kasım 2014 – Kemal’den: Kaçış

Kemal genelde bloga pek takılmaz ama son zamanlarda onun da içindekiler birikip birikip sonunda sel gibi taştı. Ve sizlerle bu satırları paylaşmak istedi:

Kaçış!

Malum, insanın toleransının da bir sınırı var.
Kendimizi sık sık sorgularız:
“Şu olsa ne yapardım?”,
“Bu başıma gelse nasıl tepki verirdim?”

Bazen okuduğumuz bir haber, bazen izlediğimiz bir video, bazen de çevremizde yaşananlar yüzünden içimizden şu cümle dökülüverir:

“İşte bu bana yapılsa, patlarım!”

Kimisi patlar, tepkisini dışarı kusar, öfkesini başkasına yöneltir.
Kimisi içe atar, sessizce kendini yorar.

Son zamanlarda, neden bilmiyorum, ama sanki birbiriyle benzer olaylar üst üste geliyor gibi geliyor bana.
Sosyal medyada (özellikle Türkiye’de yaşanan son olaylar yüzünden) sık sık görüyorum:

“Yok artık… Bu da olduysa, ben bu memleketten kaçar giderim!”

O cümleyi çok iyi tanıyorum.
Çünkü ben de “kaçıp gitmiş” biriyim.
Ama insan zamanla anlıyor: Yeni bir yere gitmek, bir “çıkış kapısı” açmak, sanıldığı kadar basit ya da hafif değil.

Üniversite ve Kaçış Düşleri

Üniversite yıllarından beri vardır bizde bu "kaçış" duygusu:
“Şu sınav bir geçsin, rahatlayacağım.”
“Üniversiteye kapağı atayım, tamamdır!”
“Bir mezun olayım, Sabancı’dan teklif almazsam başlamam!” 😅

Bu iddialı cümleleri kuran bizler, şimdi dönüp baktığımızda tatlı bir gülümsemeyle hatırlıyoruz o yılları.
Ama o zamanlar gerçek sandığımız bu kaçış hedeflerinin, aslında sadece başka kapılara açılan geçici duraklar olduğunu ancak yıllar sonra anlıyoruz.

Ve ne gariptir ki, o şablonu bugünkü hayatımıza uygulamak aklımıza bile gelmiyor.
Halbuki şimdi de diyoruz:
“Şu proje geçsin, bu dönem bitsin, taşınalım, değişelim, kurtulalım…”

Galiba en başarılı olduğum şey şu ana kadar:

Kendimi mutsuz etmekte ustalaşmak.

Gerçek Kaçış Nedir?

Türkiye’den “kaçarak” geldiğimde sanıyordum ki, açtığım bu yeni kapı beni hafifletecek.
Ama meğer yeni kapı, yeni yüklerle açılıyormuş.
Hatta bu yükler, yolun başında söylenseydi kabul etmezdim.
Ya da belki kulağıma bile girmezdi.

Yıllar geçtikçe fark ediyorsun:
Kaçtığın yer, seni senden uzaklaştırıyor belki.
Ama asıl mesele, içindeki hayatı yaşamak, yaşarken (zorlukları dahil) keyif almayı öğrenmek.

Bugün bulunduğum noktadan geriye baktığımda, bu farkındalığı yaşadığım için memnunum.
Ve bu satırları, hem kendime hem belki size de küçük bir hatırlatma olur diye paylaşmak istedim.

Kaçış dışarıdan değil, içeriden başlar.
Ve bazen cesaret, bulunduğun yerde kalıp, o hayatla yüzleşmekten geçer.

— Kemal